Een verknald Guzzi Classic Weekend

Een verknald Guzzi Classic Weekend.

Hoe een rit per Nuovo Falcone naar het Guzzi Classic Oldtimer Weekend in het Belgische Perk anders uitviel dan verwacht.

Na 17.000 km, waarvan zo’n 6.000 in het kader van de Landmarkrally van 2007, was mijn Nuovo Falcone deze winter aan een onderhoudsbeurt toe. Achter waren de band, velg, spaken, schokbrekers, spatbord, ketting en tandwielen aan vervanging toe. Verder kwamen er nieuwe voorvorkveren, koppelings-platen en –veren, draadboom, stuurschakelaar en contactslot, V-snaar, dynamolagers en allerlei klein spul. De remmen behoefden een schoonmaakbeurt en nu ik toch bezig was mocht het plaatwerk ook wel eens netjes gespoten worden. Al met al een extra grote beurt, die ik nog mooi op tijd voor het Pinksterweekend klaar kreeg.

Woensdag maakte ik nog een proefrit van zo’n 100 km door Noordoost-Groningen, alles werkte prima. De koppeling pakte lekker, de remmen werkten weer OK, de vering en demping waren merkbaar beter en in combinatie met de nieuwe achterband was het NFje zowaar een lekker gooi-en-smijt fietsje geworden.

Vrijdagochtend is er nog van alles te doen voor ik dan eindelijk tegen het middaguur richting Perk kan vertrekken. De hemel is strakblauw, de thermometer staat op 26OC en niets staat een dagje intens genieten in de weg. Ik neem één van m’n favoriete binnenweggetjes via Tynaarlo naar Assen. Daar wil ik de rondweg nemen om via Smilde en Zwartsluis naar Zwolle te rijden.

Proefrit in Noordoost Groningen

Bij het eerste-het-beste Asser stoplicht is er iets geks: ik kan niet bij m’n schakelpedaal, iets zit in de weg. Een lange stalen pen steekt naar rechts tegen m’n laars?! Het blijkt de lange bout waarmee de dynamo op het blok zit. De moer is los gelopen en de bout grotendeels uit zijn vatting getrild. Ik rij naar een vlakbij gelegen tankstation en bekijk de schade. De losgelopen moer ligt nog op het blok, maar één van de vulbussen, die tussen dynamo en carter hoort, is weg. Als ik nu de bout weer monteer en de moer stevig aandraai zal het deksel van dynamo zeker afbreken. Ik moet een vervanging voor die afstandsbus zien te vinden. Met de woorden “Mensen die met ouwe troep rondrijden moeten elkaar helpen” doorzoekt een toevallig passerende Lelijke-Eend chauffeur zijn kofferbak naar potentiële alternatieven voor mijn afstandsbus, maar vindt niks. Hij wijst me op een Peugeot serviceauto bij de benzinepomp, deze behoort aan een iets verderop gelegen garage. Misschien hebben ze daar iets, een stapeltje sluitringen, een stukje (waterleiding)pijp dat op lengte gezaagd kan worden? OK, laat ik daar maar eens gaan kijken. Terwijl ik m’n gereedschap opruim en m’n kampeerspullen weer vastbind, komt er nog een man kijken. Hij draagt een overal en overziet de situatie onmiddellijk. “Kom maar even langs bij Perdok aan de overkant, als we niet een passend busje hebben, dan draai ik er wel eentje.” Een schoolvoorbeeld van voortvarende dienstverlening!

Ik duw het Falcoontje over het voetpad naar de overkant van het verkeersplein. Perdok blijkt een Bosch Service Centrum, waar het personeel juist van een welverdiende middagpauze geniet. De veelbelovende jongeman van daarnet blijkt Gert te heten en het duurt even voor ik hem gevonden heb achter een grote draaibank. Ik mag de motor even in de werkplaats zetten, de koelte daar is een verademing. Gert meet de overgebleven afstandsbus, die identiek is aan het verloren exemplaar. In enkele minuten draait hij een nieuwe, die ik vervolgens ook in enkele minuten kan monteren. Een mooie nieuwe zelfborgende moer maakt het geheel af en al met al kan ik even na tweeën –opgelucht, dankbaar en met schoongewassen handen- m’n reis vervolgen.

De werkplaats van Perdok; sleutelen in de schaduw.

Gert draait een nieuw afstandsbusje.

Via Zwartsluis, Zwolle, Hattem en Epe voert mijn route langs de buitenkant van Apeldoorn. Vanaf daar over de Veluwe en de Utrechtse Heuvelrug naar Amerongen en dan via een stukje Lekdijk om bij Wijk bij Duurstede het veer over de rivier te nemen. Dan begin ik bij Geldermalsen een vreemd metalig geklepper te horen, ik vrees een uitlopend drijfstanglager? Even stoppen, goed luisteren aan het blok, nee, het geluid komt duidelijk niet uit het blok maar uit de uitlaat. Nou, dat zal wel niet zo erg zijn dan. Binnendoor moet ik nu toch in een uur of drie-vier Perk kunnen bereiken, dan zou ik daar rond een uur of acht moeten arriveren, mooi toch?

Ik pik even een stukje snelweg om de Waal over te steken en ’s Hertogenbosch te omzeilen. Het is inmiddels avondspits en tussen de files op de snelweg schiet ik beter op dan binnendoor. Rond zeven uur passeer ik onder Tilburg de Belgische grens. ’t Is nu nog een half uurtje naar Turnhout en tegen de tijd dat ik die stad doorkruis is het metalen geklepper in m’n uitlaat aangezwollen tot de herrie van een soort snelvuurkanon. Niet alleen weerklinkt met elke uitlaatslag een keihard metalen geklepper, inmiddels is ook het uitlaatgeluid zelf ongedempt, eerder versterkt tot een gebulder waar Wim Couwenberg’s klassieke racer een puntje aan kan zuigen. Terwijl ik bulderend en dreunend een aantal verstilde Belgische dorpjes doorkruis begin ik heftig aan de haalbaarheid van mijn missie te twijfelen. Ik stop nog maar weer eens, check nogmaals de aansluiting van uitlaatbocht aan cilinderkop, alles zit vast en netjes. De hele uitlaat ziet er van buiten keurig uit, ook als ik er van achteren in kijk zie ik niets bijzonders. Maar als ik er met mijn vuist op sla hoor ik een harde metalen weerslag in het inwendige.

Een bewoner van een nabij gelegen huis komt een kijkje nemen, we bestuderen samen de kaart en stellen vast dat ik nog zeker één à anderhalf uur van Perk verwijderd ben. Het loopt inmiddels tegen achten en ik besluit een camping op te zoeken. Er blijkt er eentje vlakbij: camping Westmeerbeek, een groot stacaravanpark met enkele plekjes voor doorreizigers. Ik zet m’n motor uit en rol op zwaartekracht het iets hellende campingpad af, aan het eind daarvan ligt het sanitairgebouwtje en een snackbar waar ik hartelijk wordt ontvangen met ijskoud bier en een enorm bord frites. Voor het overige verloopt de avond anders dan ik me van dit Guzzi Classic Weekend had voorgesteld; de snackbar sluit rond negenen, de campingbewoners trekken zich terug achter hun TV schermen en ik drink slechts in gezelschap van een legioen muggen m’n meegebrachte biertje.

Wat te doen? Goede raad is duur. Enkele opties: gewoon doorrijden naar Perk, in de onzekere hoop daar iemand te treffen die me aan een uitlaat kan helpen. Terugrijden tot Nijmegen, waar ik haast zeker weet dat een uitlaat klaar ligt. Met hulp van de Wegenwacht in België op zoek naar iemand die me aan een uitlaat kan helpen.

Als ik via Perk geen demper vind, moet ik zondag helemaal teug naar Groningen met m’n kapotte uitlaat, geen aantrekkelijk vooruitzicht. Via de Wegenwacht hoef ik geen passende oplossing te verwachten, hoogstens: “Bij een dealer laten staan tot een vervangend onderdeel gevonden is.” Nee, dank u. Teo Lamers gebeld, ik spreek met de super vriendelijke en behulpzame Michiel. Hij heeft inderdaad een demper liggen, zelfs voor een zachte prijs wegens enige chroom schade. Helaas antwoordt Michiel “Nee” op mijn vraag of er toevallig een (Guzzi) klant in de winkel loopt die wel zin heeft op mijn kosten een ritje naar België te maken om een Nuovo Falcone uitlaat te bezorgen.

Na nog een telefoontje met de ANWB en met het thuisfront besluit ik de Nijmegen optie te kiezen. Ik pak m’n spullen in en op en tegen tien uur trakteer ik de campinggasten op een “dank-je-wel-concert”. Daarna gaat het eerst zo’n 50km door dezelfde Belgische dorpen en stadjes die ik gisteravond geterroriseerd heb. Van stoplicht naar stoplicht, bulderend en knallend tussen het winkelend zaterdagochtend publiek. De herrie is oorverdovend. Juist bij de anders zo sonoor klinkende lage toeren is het nu niet uit te houden. Kinderen verschuilen zich huilend achter moeder’s rokken, paarden slaan op hol (geen grapje), de Belgische koeien zullen nog weken zure melk produceren. Even ten zuiden van Turnhout kan ik tot m’n grote opluchting eindelijk de snelweg op richting Eindhoven. Met een gangetje van 80-90 in het kielzog van een vrachtwagen valt de herrie mee. Het schiet lekker op zo en met een tussenstop van een half uurtje bereik ik Nijmegen in een kleine twee uur.

Afkoelen in de schaduw bij Teo Lamers.

Bij Teo Lamers bekijken we de schade nog eens, de uitlaat blijkt nu helemaal uit elkaar gerammeld. Bij vertrek uit Westmeerbeek was hij uitwendig nog geheel ongeschonden. Nu loopt een lange scheur over de hele lengte van de bovenste demper er zijn enkele dwars-scheuren en de las tussen de twee “schelpen” is voor en achter totaal losgescheurd. Inwendig liggen alle demperdelen los, wie weet heb ik onderweg enkele pijpen verloren. Nadat de motor in de schaduw een half uurtje heeft staan afkoelen kan ik de nieuwe demper monteren, nog een kwartiertje later kan ik weer op pad.

Uitlaat helemaal uit elkaar gerammeld.

Het is me nu te laat om opnieuw richting Perk te rijden en ik besluit binnendoor naar Groningen terug te reizen. Het weer is nog steeds schitterend en dit ritje is echt genieten. Dit weekend is nogal anders uitgepakt dan gehoopt, m’n plannen zijn totaal verknald, desondanks heb ik genoten van een paar dagen lekker motorrijden. Volgend jaar nog maar eens proberen het Guzzi Classic Oldtimer Weekend mee te maken.

Enkele links: